Wednesday, December 14, 2011

Цвет людей



   Для людей не будет почти ни какой разницы, если в их городе останутся только те, которые как-то с ними связаны, так как все другие для них лишь объекты, выплоняюшую  ту или иную функцию.

   Даже не помню когда впервые эта мысль появилась у меня в голове. Она лишь мелькнула, не оставив после себя почти никакого следа. Вроде бы ничего особенного, так и должно быть. А может нет...? Я, быть может, и не вспомнил бы о ней, еслиб не мой друг.Был самый обычный, ни чем не примичательний весенний день, мы шли куда-то по длинной улице, и болтали о том о сем. В какой-то момент наступило молчание. Я погрузился в свои мысли, анализируя тему и вдруг он сказал:
- Ты никогда не думал о людях, которые идут по улице? Ведь у каждого из них тоже есть своя жизнь.
   Я не видел их, хотя и смотрел вперёд. И, когда обратил внимание, почувствовал себя в толпе. Их было так много, что мне даже жарко стало. Настроение у большинства из них (так казалось) было серое, как и погода в тот день. И в голове у каждого из них творилось столько всего!!! Они думали о чем-то или о ком-то (ну, может не все) и делали выводы, решали что делать и жили свою жизнь. Жизнь которая так дорога для всех. Видеть всё это было как-то приятно и тут я вспомнил. Я сказал своему другу , что эта же мысль приходила и ко мне. Прозвучало как-то фальшиво (по крайней мере для меня), но это не так важно. Разговор на эту тему продлился около минуты, но в последующие дни я думал об этом гораздо больше.
   Когда я гуляю по парку, бегаю куда-то по улице, ем поп-корн в кинотеатре, я не замечаю почти ни кого.Все люди для меня просто объекты которые ходят, разговоривают, и так должно быть. Я уверен, вы тоже их не замечаете. Вы когда нибудь всерьез задумывались про пожилую женщину, носяшую самую обычную старую сумку с порванным ремнём? Вам хотелось узнать о её проблемах и радостях? Такое бывает раз в месяц или даже реже, а ведь за это время мы видим тысячу таких людей. Они кажутся нам далекими и несерьезными, как герой в фильмах. В фильмах мы хотя бы отчасти переживаем то, что герой, а в жизни видим лишь обыкновенного человека. Я задавался вопросом, почему это так? Возможно, если мы будем думать про всех, кого встречаем и жить их жизнью хотя бы на кокое-то время, мы состаримся за год. А может мы просто равнодушны и нам это всё не к чему. Возможно наш мозг не может хранить столько переменных. Так или иначе мы живём в своих капсулах, в которых помещается очень маленькая часть всего города, всего мира. Плохо ли это? Следует ли нам расширять каспулы? Возможно именно это имел в виду Иисус, когда говорил, что нужно любить всех. А может и нет. Я пока не нашёл точного ответа. Думаю, и незачем искать. Знаете чувство, когда делаешь для себя открытие, роешь, роешь всё глубже, а потом понимаешь, что в общем ничего полезного не изобрёл, и прокопал всего-то простую яму. Вот и я чувствовал то же самое, когда понял, что рыл напрасно и ответа незачем искать. Просто все так живут и никто не жалуется. Для всех другие серы: и прохожие и люди, сидящие рядом в автобусе и продавец, который обретает цвет, лишь когда вы покупаете что-то, и сразу после этого опять сереет. А я попробую уловить цвет каждого, это интересно и, может когда нибудь, кто-то сидящий напротив меня в метро, увидит мой цвет и подумает: "интересно, а чем он радуется и какие у него проблемы?". По всей вероятности, я этого не узнаю, но эта мысль заставляет меня улыбнуться.

Անցում

Մի քանի օր առաջ ինչ-որ բան էի մտածում, փորձեցի գտնել համապատասխան բառեր, որոնք նույն պահին հայտնվեցին ուղեղումս, բայց, ի զարմանս ինձ՝ ռուսերեն էին: Սկսեցի ռուսերեն մտածել ու բառերը արագ շարվեցին, դարձան հաճելի նախադասություններ: Որոշեցի գրել: Կարծես թե ստացվեց: Էնպես որ երևի անցնեմ այդ լեզվին: Թող, որ ներեն ինձ բոլոր ֆանատիկ հայրենասերներն ու ռուսաստանից պայթող մարդիկ: Ճիշտն ասած ինձ էլ դուր չի գալիս, որ ռուսերեն եմ գրում, բայց հայերեն ախր հեչ չի ստացվում...

Friday, September 9, 2011

Անթայթլդ2

  Երկար չէի գրում: Չգիտեմ, չեմ կարողանում... հաճախ շատ բան եմ ուզում ասել, բայց դե չի ստացվում: Անտաղանդ եմ ես... մեկ-մեկ էնքան բան եմ ուզում ասել, նկարագրել, նույնիսկ ֆիլմի նման տեսնում եմ, ամենայն մանրաասնություններով, բայց գրել չի լինում: Որտեղի՞ց մարդկանց տաղանդ: Էդպես ծնվու՞մ են, թե՞ ձեռք են բերում: Մի գուցե կարդացած գրքերի ինչ-որ քանակուրյու՞ն է պետք, չգիտեմ...
  Բայց իրոք չեմ հասկանում, թե ինչու չեմ կարողանում գրել: Մի հետաքրքիր փաստ էլ կա. երբ ուրախ եմ, ու ամեն ինչ ընտիր ա, մտքիս ծայրով էլ չի անցնում փոստ անել: Բայց, երբ տխուր եմ, բլոգը լոուդ ա լինում աշխատող հիշողության մեջ: Թող ների ինձ այն դրա համար :Դ Չէ, չէի ակնարկում, որ տխուր եմ: Բայց իրոք տխուր եմ... գիտե՞ք, ամենա տհաճ զգացումներից մեկը անկարողության զգացումն է: Բայց կա ավելի տհաճը... երբ չգիտես ինչ ես ուզում: Վերջերս հասկացա, որ ամենինչ էլ կարող ես, միայն ուզել է պետք, բայց ուզել մինչև վերջ, ամբողջ հոգով: Դա է հիմնականում խնդիրը: Ես էդ վիճակում ես ՔԹնվում եմ :Դ
  Գիտեմ, որ փոստս իրար հետ կապ չունեցող մտքերի շարան ա ստացվում, բայց դե թքած: Մեկ ա ոչ-ոք չի կարդալու: Հա, ճիշտ եք, եթե գրում եմ, ուրեմն գոնե մեկին տալու եմ, իսկ գուցե ոչ: Գրում եմ, որովհետև ուզում եմ, ուզում եմ նմանվել սիրուն-սիրուն գրողներին, որ կարդում ես ու քեֆդ տալիս ա: Իսկ դա երևի գալիս ա նրանից, որ ուզում եմ ինչքան հնարավոր ա շատ բան փորձել: Տեսնես ընթերցողի ներվերին ազդեցի՞ մեկ «ա» մեկ «է» գրելով :Պ
  Այսօր ընկերներիս հետ էի ու գրեթե մոռացա բոլոր մտահոգություններս: Միշտ էլ եդպես ա լինում: Ես հասկացել եմ, իմ լավ տրամադրությունը մեր շենքի մուտքի մոտ միշտ ինձ ա սպասում, որ դուրս գամ տնից, ու ուղեկցի ամեն տեղ: Իսկ վատ տրամադրությունս домосед (չգիտեմ հայերեն էս բառը ոնց ա թարգմանվում) ա, միշտ տանն ա մնում: Իսկ իրականում, իմ լավ տրամադրությունը ինձնից մոտ կես ԿՄ հեռավորության վրա քնած ա...
  Բայց իրոք, խոսքերը փոխանցում են ներսում կատարվածի բավականին փոքր ու չոր կտորը: Չնայած... երևի փոխանցողն է մեղավոր: Մտքերս շատ արագ են շարժվում, իսկ քեշս՝ բավականին փոքր լնելու պատճառով չի կարողանում ամենը հիշել (թող ինձ ներեն բոլոր ոչ ծրագծավորող մարդիկ, նման ձևի նկարագրության համար), էդ պատճառով էլ մտքերս էսքան անկապ են ստացվում: Ախր անհնար ա ճռիկների ճռռոցը փոխանցել չոր ու ցամաք բառերով... կամ քաղաքի ձայնը՝ խշշոցը, որը լսվում ա միայն արևածագին, երբ դեռ բոլորը քնած են, ու փողոցներում չկա ոչ-մի մեքենա: Իդեպ, եդ ժամին զգում ես, որ երկիր մոլորակի վրա ես: Նոր նկատեցի, որ ցերեկը մենք չենք զգում դա: Ես համենաին դեպս: Ցերեկը զգում եմ միայն շենքերի, ոտքերիս տակի ասֆալտի կամ հողի՝ մի քանի մետրանոց շերտի, երկնքի գույնի (ոչ թե հենց երկնքի) գոյությունը: Եթե կտրեին  այդքանը ու տիեզերքում մի տեղ դնեին, երևի թե տարբերություն չէի զգա: Ու մենակ առավոտյան եմ զգում ոտքերիս տակ 5974200000000000000000 տոննա զանգված ունեցող ինչ-որ բան: Արդեն 1:11-ն եղավ, գնամ քնեմ: Հուսով եմ, ընթերցողը չի մտածում, որ անիմաստ ժամանակ վատնեց: Բարի գիշեր:

Wednesday, July 6, 2011

Անթայթլդ1

   Չեմ սիրում սենց լոմկվել... ուղղակի վիճակս ավելի լավ նկարագրող բառ չգիտեմ: Վեց ամիս սպասում էի աշխատանքի ու, Ժոզեֆի ասած, ստացա տանձի պոչ:
   Երևի ամենազզվելի զգացումներց մեկն է... երբ կարող ես մեղադրել միայն ինքդ քեզ: Նորից սկսվելու է փնտրտուքը... ինչքան եմ ես հոգնել դրանից՝ անկախ փնտրվող օբյեկտի էությունից: Ու հիմա նորից նույնը: Նորից հայկական կայքեր՝ օգտակար ինֆորմացիայի 0.2% մասնաբաժնով, նորից ծանոթներից հարց ու փորձ, նորից CV ուղարկել ու սպասել: Պայթում եմ էս վիճակից... Ու ամենավատն այն է, որ դաս չեմ քաղում նման բաներից: Հերիք է վիճակն անցնի ու նորից մոռանում եմ ամեն ինչ: Լավ, շատ բողոքեցի: Ամեն ինչ այնքան էլ վատ չէ: Դեռ 20 տարեկան եմ ու հաստատ շուտով կգտնեմ աշխատանք: Վերջապես կյանքս միայն դրանով չի սահմանապակվում: Ճիշտ է մյուս ԲՈԼՈՐ կարևոր վոլորտներում չէ, որ գործերս լավ են, բայց սա արդեն առանձին թեմա է :Դ Երևի հիմա ես պետք է մարտական վոգով լցվեմ ու որոշեմ առաջ գնալ անկախ ամեն ինչից: Կարծում եմ, կկարողանաի ուրիշին համոզել, եթե իմ տեղում լիներ, բայց իմ վրա ինչ-որ չի ազդւմ :-\ մի գուցե փակ համակա՞րգ եմ... Ուղղակի պլան (ալգորիթմ) պետք է մշակեմ ու դրանով շարժվեմ, որովհետև...
    Կներեք, էլ գրելու հավես չունեմ :Դ

Sunday, June 19, 2011

Առաջին փոստ

    Բարև հարգելի ընթերցող: Երկար մտածում էի առաջին փոստի անվան վրա, բայց երևակայությունս դավաճանեց: Երբեմն, ավելի շատ գիշերը, մոտս երկարոտ մտքեր են առաջանում, որոնց մասին ուզում եմ պատմել, բայց հետո մոռանում եմ կամ էլ ուղղակի հավեսս է փախնում: Դրա համար որոշեցի բլոգ պահել ուզած պահին մտքերով կիսվելու համար: Բայց իրականում էլի պատճառներ կան: Տեսնում եմ ուրիշների բլոգերն ու մտածում "վախ, կայֆ ա, եսել եմ ուզում" :Դ Եւ բացի այդ ամենից հայերենս եմ ուզում լավացնել:
    Փոստերում հանդիպող բոլոր անուններն ու նկարագրվող իրադարցությունները հորինված են: Իրական կյանքի հետ կամայական զուգադիպություն պատահական է: Խնդրում եմ ընթերցողին հիշել այս մասին և կարդալ փոստերն առանց իրական կյանքում տեղի ունեցած իրադարձություններին և մարդկանց նմանեցնելու:
    Բլոգի անունը որոշեցի դնել անքնություն, որովհետև սովորաբար տարօրինակ (կամ ոչ այնքան) մտքերն առաջանում են անքնության ժամանակ: Ու չնայած նրան, որ ես չեմ տառապում այս հիվանդությամբ, կարծում եմ համապատասխան անուն եմ ընտրել: Չեմ ուզում իմ մասին ինչ-որ բաներ գրել, որովհետև դա պետք չի ոչ ինձ, ոչ քեզ ընթերցող: Երևի այսքանը: Հուսով եմ, հաճելի կլինի կարդալը: